Κάτω τα χέρια από την Αννίτα!

Θα ήθελα σήμερα να ασχοληθώ με δυο διαστάσεις του θέματος «Αννίτα Πάνια», οι οποίες περνάνε μάλλον απαρατήρητες. Ως γνωστόν, η εν λόγω παρουσιάστρια διατηρεί εκπομπή, η οποία φιλοξενεί άτομα «ιδρυματικού» προφίλ, τα οποία και γελοιοποιεί παράγοντας γέλιο.

Πρώτον, η εκπομπή έχει απομυθοποιήσει τα «ταλέντα» που κάθε τόσο μας προβάλλονται ως σπουδαία και τρανά και πουλάνε δίσκους, αναδεικνύονται σε πρότυπα και συζητούνται παντού, μόνο και μόνο επειδή η τηλεόραση έπλασε μια εικόνα γι' αυτούς. Κατ' αυτή την έννοια, το να κάνει ο «βας-βας Παρασκευάς» (γραφική φιγούρα παρδαλο-τσέλιγκα) πλατινένιο δίσκο, είναι μια μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση, διότι το γεγονός αυτό μπορούμε μετά κάλλιστα να το τρίψουμε στη μούρη της Καλομοίρας, του Ρουβά, ή όποιου άλλου νομίζει ότι έγινε ντίβα και δίνει συνεντέυξεις με ύφος χιλίων καρδιναλίων επειδή τον έχει αναδείξει το τηλεοπτικό σύστημα... Και ίσως έτσι καταλάβουν και αυτοί ότι είναι ντενεκέδες ξεγάνωτοι. Τι Ρουβάς, τι Παρασκευάς...

Δεύτερον, ακούω συχνά από διάφορους ψευτοκουλτουριάρηδες ότι δεν είναι σωστό να εκμεταλλεύεται την «αγαθότητα» έως «καθυστέρηση» του κοσμάκη για ίδιον όφελος. Σοβαρά; Η μόνη είναι; Αφού αυτό είναι το θεμέλιο της κοινωνίας μας. Μπορώ στα πρόχειρα να σας φέρω το παράδειγμα των τραπεζών, οι οποίες θησαυρίζουν πουλώντας δάνεια και κάρτες σε «αγαθούς» έως «καθυστερημένους» πελάτες, ή επίσης το παράδειγμα πολιτικών που κυβερνούν σαν αρχοντόπουλα ολόκληρες τετραετίες, έχοντας πουλήσει συνθήματα περί «αλλαγής», «εκσυγχρονισμού», «επανίδρυσης του κράτους» σε ομοίως «αγαθούς» έως «καθυστερημένους» ψηφοφόρους. Όταν λοιπόν εξαλειφθεί το φαινόμενο στις περιπτώσεις αυτές, που (έπρεπε, τουλάχιστον, να) παράγουν κλάμα, ασχοληθείτε και με την Αννίτα, που αν μη τι άλλο, παράγει γέλιο.